گوشواره ی گیلاسی

اسم این میوه ی گرد و کوچولو، گیلاس است. گیلاس رنگش قرمز است. یک آبجی هم دارد که اسمش آلبالوست. گیلاس شیرین است؛ اما آلبالو ترش است.

مژگان به گیلاس می گوید گوشواره. می دانی چرا؟

یک روز مژگان دو تا گیلاس برداشت که سرشان به هم وصل بود. خواست بخورد؛ امّا کمی با آن بازی کرد. آن را توی دستش تکان داد و گفت: «وای چه قدر قشنگ است! مثل گوشواره است.» گیلاس ها را گذاشت بالای گوشش و داد زد: «مامان! من گوشواره دارم.» مامان مژگان را دید که از گوشش گیلاس ها آویزان است، گفت: «وای چه خوشگل!»

کریم هم به گیلاس می گوید تیله. کریم برادر مژگان است. یک روز که مهمان داشتند، کریم چند تا گیلاس برداشت و با پسر عمویش به حیاط رفتند و تیله بازی کردند. وای، بعدش همه ی گیلاس ها له شد! دست های کریم و پسرعمویش قرمز قرمز شده بود. بابا گفت: «چه کار کردی پسرم؟ چرا دستت را قرمز کردی؟»

مامان به حیاط رفت و گفت: «وای وای! همه ی حیاط را هم که قرمز کردید. بروید هم حیاط را بشورید، هم دست و صورتتان را. گیلاس که برای بازی نیست. برای خوردن است.»

کریم و پسرعمویش مجبور شدند حیاط را بشورند؛ اما هر  وقت کریم گیلاس را می بیند یاد تیله می افتد.

گیلاس خوشمزه و قشنگ است؛ ولی باید مواظب باشیم وقتی آن را می خوریم، لباسمان کثیف نشود یا زود دست و صورتمان را بشوریم.